Op een zonnige ochtend wandel ik door het bos, wanneer mijn blik blijft hangen bij een bijzondere boom. Zijn stam kronkelt als een oude wijze, zijn takken reiken uitnodigend naar de hemel. In het patroon van zijn schors meen ik een vriendelijk gezicht te herkennen—een wezen dat in stilte waakt.
Ik voel een zachte trilling in mijn hart, alsof de boom mij roept. Langzaam loop ik naar hem toe en sluit mijn ogen. Met elke ademhaling verbind ik mij dieper: van mijn hart naar zijn kern, van mijn gedachten naar zijn wortels. Het voelt alsof we samen één ademhaling delen, één ritme, één bewustzijn.
Zachtjes fluister ik mijn vraag, alsof ik met een oude vriend spreek. De wind ruist door de bladeren en ik voel een antwoord, niet in woorden, maar als een helder inzicht. De boom spreekt niet met stem, maar met gevoel, met beelden, met een diep weten dat alles verbonden is.
Ik blijf nog een tijdje staan, mijn hoofd rustend op zijn schors, dankbaar voor het advies en de rust die ik voel. Ik glimlach naar het wezen in de boom en vervolg mijn pad, lichter en wijzer dan voorheen.
In deze moderne tijd zijn er nog steeds plekken waar magie en wijsheid samenkomen—je hoeft alleen maar te durven luisteren.
Yolanda, 8 juli 2025
